Eind november werd gekenmerkt door grote stakingen: 24 november in het openbaar vervoer, 25 november bij alle openbare diensten en 26 november een algemene staking in geheel het land. Waarom is deze zware actie nodig?

Chris Reniers: “De drie grote vakbonden maken dezelfde analyse van het federaal regeringsbeleid en beslisten daarom dat ze in gemeenschappelijk front een onbetwistbaar signaal moeten geven. Voor de ACOD springt uiteraard 25 november er vooral uit met een algemene staking en acties in de openbare diensten. Die worden immers het zwaarst geraakt door de besparingen die de Arizona-regering voorstelt. De aanval op de openbare dienstverlening en het personeel is zo zwaar, dat je niet kan geloven dat het toeval is. Dit wordt bovendien versterkt door artikels in bepaalde rechtse media over het feit dat openbare diensten zogezegd niet goed zouden werken, te veel personeel zouden hebben of te veel zouden kosten. Wanneer je die stellingen echter voorlegt aan de burger en erop doorvraagt, geeft die zelf al snel aan dat er te weinig leerkrachten zijn, onvoldoende handen in de zorg, onderbemanning bij noodcentrales, overbevolking in de gevangenissen, te weinig investeringen en personeel in het openbaar vervoer… Openbare diensten zijn nu eenmaal arbeidsintensief en hun taken kunnen doorgaans enkel door fysieke personen uitgevoerd worden. Wanneer je daarin snijdt, raak je de burger rechtstreeks.”

De federale regering is op zoek naar ruim 10 miljard euro om de begroting in evenwicht te krijgen. Zij ziet de openbare diensten als een kostenpost waarop bespaard kan worden.

Chris Reniers: “Besparen op openbare diensten is een vicieuze cirkel. Geef je ze minder middelen en personeel, dan werken ze minder goed, volgen er klachten en groeit de roep om privatiseringen. Die resulteren in een duurdere en mindere dienstverlening.

Intussen sluist de regering wel jaarlijks 25 miljard euro subsidies door naar private bedrijven, vrijwel zonder enige controle op de manier waarop dat geld wordt ingezet. Niet zelden vloeit het rechtstreeks door naar de zakken van de aandeelhouders onder de vorm van dividenden. Het is toch wel cynisch: enerzijds verplicht de politiek openbare diensten hun uitgaven tot op de laatste eurocent te verantwoorden, terwijl ze anderzijds zakkenvol geld uitdeelt aan bedrijven – no questions asked.”

Is de actiebereidheid groot?

Chris Reniers: “Zeker en vast, vooral bij het personeel van de openbare diensten, omdat zij voelen wat eraan zit te komen. Ook de burger zal snel de gevolgen ondervinden indien de regering haar plannen kan uitvoeren: een btw-verhoging, knoeien met de index, besparen op langdurig zieken, hervorming van de pensioenen… Dat alles raakt de doorsnee burger in de portefeuille. Bovendien is de rechtvaardigheid compleet zoek, want een meerwaardebelasting op de vermogensinkomsten van zij die het zich kunnen veroorloven, schijnt onbespreekbaar te zijn.

De federale regering houdt een zeer rechts economisch discours aan: geen extra belastingen op hoge vermogens, geen hulp aan de burgers en geen investeringen in openbare diensten, maar wel cadeaus aan bedrijven en hun aandeelhouders. De MR heeft de mond vol van de vrije markt, maar toch is ze een fan van bedrijfssubsidies, die eerder marktverstorend zijn. Waar zit het profitariaat dan? Twee maten en twee gewichten!”

Overleeft de regering tot in 2026?

Chris Reniers: “Premier De Wever heeft zich wat extra tijd gekocht, maar het voortbestaan van de regering is geen uitgemaakte zaak. Hij stelt steevast rechts georiënteerde oplossingen voor, waarin we geen rechtvaardigheid zien. Het is niet puur perceptie wanneer we zeggen dat werknemers, zieken en werkzoekenden geraakt worden, terwijl anderen de dans ontspringen. Je kan de middenklasse niet altijd laten opdraaien om de crisis te betalen. Als je forse woorden gebruikt en forse daden wil stellen om sociale fraude aan te pakken, dan moet je er op zijn minst voor zorgen dat je dat ook doet voor fiscale fraude en erop toezien dat iedereen correct zijn deel van de belastingen betaalt.”