Op 20 mei riep de ACOD op tot een algemene staking in de openbare sector. We hebben sinds begin dit jaar al verscheidene actiedagen en stakingen achter de rug. Was een extra staking in de openbare sector nodig?

Chris Reniers: “Het was absoluut noodzakelijk om ons verzet tegen de rampzalige gevolgen van het Arizona-beleid voor de openbare diensten nog eens duidelijk te maken. De openbare sector lijdt al vele jaren door een tekort aan investeringen en toch beslist de Arizona-regering om nog extra te besparen op zowel personeel als middelen. Het lijdt geen twijfel dat op korte, middellange en lange termijn de werking van de openbare diensten dieper in de problemen zal komen. Burgers zullen steeds minder dienstverlening krijgen en verliezen daarbij een aanzienlijk deel van hun koopkracht. De Arizona-regering snijdt met haar hervormingen zodanig diep in het vlees, dat ze los door het bot gaat en zo de openbare sector breekt. De ACOD vraagt meer fundamentele en toekomstgerichte investeringen in de openbare diensten om deze afbraakpolitiek te stoppen.”

De hervorming van de pensioenen is het stokpaardje van de Arizona-regering en de huidige en toekomstig gepensioneerden in de openbare sector zijn haar voornaamste slachtoffers. Wat moet er anders?

Chris Reniers: “We zien een grote onevenredigheid in de behandeling van de pensioenproblematiek. Het snijden in de ambtenarenpensioenen gaat in vanaf 1 juli 2025 terwijl maatregelen als een extra belasting op de tweede pensioenpijler of op de buitenlandse pensioenen voorlopig slechts een voornemen blijven. Ook de pensioenen van de zelfstandigen blijven volledig buiten schot, hoewel die de voorbije jaren enorm stegen, terwijl zelfstandigen daarvoor niet voldoende sociale bijdragen betaalden. De tekorten die daar opgelopen worden, moeten nu blijkbaar bijgepast worden door te snijden op het hoge ambtenarenpensioen, dat wel steeds correct en aanzienlijk belast werd.

Het is ook bijzonder kwalijk dat de regering generaties tegen elkaar uitspeelt. Wat baat het te snoeien in het pensioen van de (groot)ouders als je nadien de rekening gepresenteerd krijgt van het woonzorgcentrum? Goede pensioenen moeten een basisprincipe zijn van elke regering, niet een verdienmodel.”

De regering zoekt ook extra financiële middelen om de begroting op orde te krijgen door de werkloosheidsuitkering in de tijd te beperken en strenger op te treden tegen langdurig zieken. Wat is daar het gevaar?

Chris Reniers: “Veel mensen dreigen hun werkloosheidsuitkering te verliezen: wie 35 jaar lang aan 4/5de gewerkt heeft, wie seizoensarbeid verricht, wie met contracten van 10 maanden werkt en een deel van het jaar stempelt. Hoe de regering de langdurig zieken terug aan de slag wil krijgen is allerminst duidelijk. Het schrappen van hun uitkering is wel erg asociaal en voorts is het nog maar de vraag of werkgevers de mogelijkheid en de wil hebben om langdurig zieken opnieuw op de werkvloer in te schakelen in een aangepast werkregime.

Indien al deze mensen niet snel opnieuw een job vinden, zullen ze moeten aankloppen bij het OCMW voor een leefloon. En de OCMW’s hebben momenteel de mensen noch de middelen om een dergelijk grote toevloed van nieuwe dossiers te behandelen.

Alsof dat alles nog niet genoeg is, zullen op termijn ook het remgeld (het bedrag dat je zelf betaalt voor een doktersbezoek), de kosten voor medicatie, de prijs van een hospitalisatie en dergelijke onvermijdelijk verhogen. Je zal dus meer moeten betalen voor je medische zorgen.”

Welke andere maatregelen heeft de federale regering nog in petto?

Chris Reniers: “De lonen in de openbare sector zullen voortaan pas na drie maanden geïndexeerd worden bij een overschrijding van de spilindex. Het getroffen overheidspersoneel zal daardoor drie maanden langer moeten wachten op een indexatie van de lonen, waardoor het een paar honderd euro per jaar kan verliezen. Ook gepensioneerden en mensen met een uitkering worden getroffen door deze beslissing die de index op termijn op de helling zet.

Ook wil de regering van contractuele tewerkstelling de norm maken bij de overheid. Het statuut – garantie op de neutraliteit en onafhankelijkheid van het overheidspersoneel – verdwijnt daarbij op de duur vrijwel volledig.

Het is klaar dat de rechtse partijen in de Arizona-coalitie met al hun besparingsmaatregelen de centen het liefst halen bij Jan Modaal. De meest vermogenden blijven buiten schot. Nochtans is een rechtvaardige fiscaliteit met een vermogenskadaster de oplossing om inkomsten binnen te krijgen en besparingen op openbare diensten en op kap van de burger te vermijden.”